Ik zie jullie regelmatig mijn praktijk binnenkomen. Schouders gebogen, sloffend, met een trieste blik. Jullie ouders maken zich zorgen. Het gaat niet zo goed. Jullie vinden het leven niet zo leuk. Alle dromen die jullie hadden zijn vermorzeld of onzeker. Volgens jullie ouders zijn jullie niet direct suïcidaal (en soms ook wel), maar voor jullie hoeft het leven zo niet meer. Er worden afspraken gemaakt met psychologen en huisartsen, met specialisten, instanties en zelfs een enkele keer met de levenseindekliniek. Sommigen van jullie maken er zelf een einde aan. Hartverscheurend. Ik snap jullie wel. Die druk die jullie wordt opgelegd. Sociaal, school, werk, thuis. Sterke schouders die dat allemaal kunnen dragen. En dat kunnen jullie ook niet allemaal.
Vroeger werd je bakker, kapper, advocaat, boekhouder of buschauffeur. Tegenwoordig kun je kiezen uit honderden, misschien wel duizenden opleidingen en, als je nog veel te jong daarvoor bent, moet je al een keuze maken wat je voor de rest van je leven gaat doen. Moet je tests doen, aan allerlei voorwaarden voldoen. Voordat je 18 jaar bent hebt je cito-toetsen, toetsen, tentamens en examens gedaan tot over je oren. Ben je getest, gecheckt, heb je stempeltjes en diagnoses gekregen. Je mag niet afwijken, je moet slagen, je moet het halen, je moet een succesvol mens worden en ook nog eens mooi, slank en populair zijn. Alles om maar in het systeem te passen. En jullie passen niet meer in dit systeem..
Er wordt vaak te hard met jullie omgegaan, zo snel en goed mogelijk in het gareel, maar ook te zacht. Jullie hebben alles, spullen tot over je oren, alles is geregeld, ouders houden jullie uit de wind, er zijn vangnetten, er is begeleiding. Er mag niks misgaan en als er dan toch iets misgaat zijn jullie helemaal uit het lood geslagen. Jullie gaan niet meer op je bek. En daardoor weten jullie ook niet hoe sterk je eigenlijk bent. Hoeveel veerkracht je hebt.
In de gesprekken die ik met jullie heb hoor ik vooral veel faalangst, slecht slapen, slecht eten, angst voor het leven, geen zin meer in het leven, depressie en gebrek aan motivatie. Maar hoe kun je motivatie opbrengen voor een toekomst die helemaal niet zo aantrekkelijk is, een wereld die jullie angst aanjaagt? Jullie zijn een nieuwe lichting. Jullie willen het anders, maar de maatschappij is (nog) niet zo ingericht. Het idee dat je tig jaar voor een baas moet werken, in een muf kantoor, van 9 tot 9 (als je al een baan kunt krijgen), de gedachte aan een eigen huis dat je toch niet kunt krijgen, een auto die je toch niet kunt betalen en God verhoede dat je ziek wordt, of het niet redt, hoe moet het dan? Het bedrog van regeringsleiders, milieuvervuiling, dierenleed, oorlog, armoede, rampen. Het idee van vechten, sappelen, overleven en een heel leven lang presteren maakt jullie bang. Ik snap het.
Lieve tiener, jongvolwassene, je hebt zoveel kracht! Je mag het niet weten, je moet falen, je moet fouten maken. Hoe kun je leren als je geen fouten maakt? Juist omdat jullie niet in het systeem passen zijn jullie de sleutel tot een nieuwe wereld, een heel nieuw systeem.. Beschouw school even als tandenpoetsen, zit je ook niet om te springen, maar doe je ook zonder motivatie, omdat je tanden er anders uitvallen op termijn. Haal dat papiertje, stel het systeem tevreden voor nu en ga het daarna anders doen. Start je eigen bedrijf, ga zelfvoorzienend wonen, ga de politiek in, richt een stichting op, ga dingen uitvinden, ga samenwerken, help een ander. Leef je passies, wees creatief, ga muziek maken, reizen, ga ontdekken wie je bent, los van het systeem en je opvoeding, en hoeveel veerkracht je hebt. Ga mens zijn, fouten maken, vallen en weer opstaan, leren, groeien, leven! Heb vertrouwen, er is niets dat jij niet kunt of niet kunt leren. Verander de wereld. Wij oudvolwassenen rekenen op je..
